Iki gozlemle

basliycam ve muhtemelen de bitiricem. Gecen Eylul'de ilk defa programlama dersi almaya baslayinca ve bilgisayar ekraniyla basbasa gecirdigim zaman diliminin buyumesiyle internette  tonla gerekli gereksiz sey kesfettim. Bunlarin bir tanesi de anne blogu, "blogcu anne". O aralar hamilelik ve dogum uzerine takinti boyutunda kafa yoruyor Youtube'dan bolca dogum videosu seyredip, doganin kadina yaptigi haksizliga lanet ediyordum. Bir taraftan da buyuk bir gonullulukle hamilelik ve annelik seruvenlerini paylasan kadinlar vardi, orda burda  ve en cok da blogcu anne'de. Blogda beni rahatsiz eden bir durum vardi ama cok da isim koyamamistim, neyse ki en son unlu bir anne'yle sohbet ederken bir okuyucu blogdaki portrelerin ortalama hayat sartlarina sahip anneleri temsil etmediginden yakininca anladim ki bu blog hakkaten fazla elitist. Yorumcu bundan yakinmis, blogcu da "bu insanlar cekilisle belirlendi, bunda sonra da oyle olacak" deyip gecistirmis, ozur bile dilememis kisaca umursamamis. Ben de dayanamayip, "bu cekilise katilan insanlar, cekilisin sonucunu belirleyenler, ve konu annelikse cocuguna yatili bakici tutamayan, en basit ihtiyaclarini zorla karsilayan anneleri eksik hissettirmek ne derece duyarlica bir davranistir" diye bir yorum biraktim. Insanoglu' nun ne kadar ozenti bir canli oldugunu biliyoruz, onlari gereksiz ruh hallerine sokmanin anlami nedir. Parasi oldugunda kendisi kesfeder en iyisini, en guzelini. Baleye giden, ailenin yeni nesillerini gordukce iyice ikna oluyorum ozenti halimize. Once ezik hissederek baslayip, sonra ozenerek ve taklit ederek, en sonunda -tabi kismetse- bir yuz yil icinde de ozentilerimizde samimi olabilmeye...
Ikinci gozlem de yarina kalsin.