Nerede

Durucam ve pes edicem olmak istedigim insan olmaktan ya da oldugumla yetinmeye karar vericem.
Mesela herkes gibi iliskilerim olacak, onlarin deger yargilarini zorlamiycam, hatta insanlarla o deger yargilari uzerinden iletisim kurup bir ortaklik yakaliycaz.  Hic bir mantiga hizmet etmeyen rituelleri takip edicez. Muhabbetimin olmadigi bir akrabani "insanlik namina" arayip hal hatir sorucam. Annemin dedigi gibi kendimi hic kimseden buyuk gormuycem ve kim olursa olsun bir sey biliyor diye onu dinliycem, o ne kadar dinlenmek isterse o kadar dinliycem. Kim bana yol gosterecek olsa ona minnet duyucam. Hanimefendi olucam ve bu alcak gonullulugumden dolayi herkes "insanligim" dan bahsedecek.
Arkadasim G. kendisine akrabalarindan gelen "ne zaman bu okulun biticek!" sitemlerine  ek olarak benzer elestiriler yapan 19-20 yasinda olan bir kuzeninden bahsetti. G mulayim bir cocuk oldugu icin ogut vereni de belli ki bol oluyor, ve kimse yasina, hayat deneyimine G'den fazla ne bilip bilmedigine bakmadan G' ye ogutler yagdiriyor. Ben de artik etrafimdan duyar oldum, "omrun boyle mi gececek (heba olucak) laflarini". Annemin bir doktora yapip bitirmeden beni herhangi bir konuda elestirmesine yasak koydum ki cok yerinde bir davranis bu. Ailemi severim aslinda, iyi ve sevgi dolu bir aile ancak bazen evrenin sirlarina ermis halleri var ki, iste o zaman onlari dinlememek lazim.
Baska aileleri dusunmek bile istemiyorum, bence bazi utopyalarda oldugu gibi cocuk aileye ait olmasa hatta ailesiyle yasamasa daha iyi. Ailenin iyi oldugunu bildigi bir seyde cocugunu desteklemesi guzel bir sey, tek sorun cogu ailenin iyi ile kotuyu, gerekli ile gereksizi birbirinden ayiramamasi ama bunu farkedecek kadar da beyninin olmayisi. Kaba oldu belki, ama nasil denir ki bu kibarca?