Salak oldugum icin mi kendimi bilime verdim, sinifimdaki butun akillilar hayatini kazanmanin kisa yollarini buldular, ben ise yillardir soyut bir evrende yolumu bulmaya calisiyorum, dunyanin en basarili bilim adamlarini gorup, "boyle olamiycam, nasil olayim ki, benden bu olmaz ki" diyerek omrumun son birkac yilini rezil ederken, motivasyonumu kaybetmis olmama ragmen alanin icinde kalmaya soylene soylene devam ediyorum.
Bir de soyle baksak:
Baskalarinin yaptigi secimi yapmadim ve bilime gittim, ustelik de ustune fazla dusunmeden cunku benim tabiatim ve deger yargilarim bu yondeydi. En iyileri gorup kendini kucuk hissetmek normal ama kendine firsat verirsen sen de buyuyeceksin, en iyi olamazsan bile en iyiler baska islerler mesgulken onlarin bile dikkatini cekecek baska ilginc sorulari cozeceksin. Bir gun "galiba oldum" diyebileceksin. Bilim ve matematik yolunu ve zihnini aydinlik tutacak, yasamini kazanmanin derdine dusmeyeceksin cunku artik isinde yeterince iyi olmus olacaksin. Ve sonrasi ise zevkle, kendi hizinda evereni anlamaya koyulmak olucak.
Bu tablo da cok mu iyi oldu. Iste sorun bu, bizde bunun ortasi yok, hic olmadi.
No comments:
Post a Comment