insanlarin sirlari vadir,

benim de varlar, seffaf gorunmeye calisiyor olmamin en buyuk sebebi o sirlari saklayabilmek mi, yoksa birileri anlatmadigim seyler oldugunu anlayip onlarin pesine dusebilir. Bazilari konusamayacagim kadar aci verici, bazilari unutamadigim insanlar, bazilari ise dunyayi nasil gordugum ile ilgili seyler. Biliyorum sizin de acilariniz var, sirlariniz, herseyden konusabilirmis gibi gorunup hic konusmadiklariniz... Ve sirlari olmanin bir hazzi var. Onceden canimi acitirdi, en degerlim tarafindan anlasilmamak, ya da bazen cok karsiliksiz kalmak; simdi oyle degil. Hayat beni egitti, yonttu, bicti. Beklentilerim azaldi, hayal kirikliklarim bana kaldi. Simdi icimde tasiyorum anlamasini istedigim insanlarin anlamadiklarini, ve o icimdekiler sicak tutuyorlar beni, etrafimda kimse olmadiginda. Eskiden oldugu gibi bos bir teneke gibi hissetmiyorum kendimi, teneke de degilim, bos da degilim artik.