Gunler

garip geciyor, son bes yildir matematigin kalbinde yasiyorum. Once Amerika'da simdi Avrupa'da. Wikipedia'da hayatini okudugum insanlarla ogle yemeginde karsi karsiya oturuyoruz ya da cay saatinde bakislarimiz kesisiyor. Bu kadar kendini matematigin icinde kaybetmis insanin icinde ne isim var diyorum, cunku adanmis degilim ve arada kazara yaptigim ise kendini kaptirmamissam ortalikta "Yasamak, yasamak..!!!" diyen bir romantik olarak takiliyorum. En buyuk korkum bu girdabin icinde hicbirsey olamamak ve sistemin beni bir yerden sonra kusarak disina atmasi. Akilli arkadaslarim var, onlarla matematik degil baska seyler konusmayi seviyorum, onlarin hayata bakarken ya da matematikle ugrasirken neler hissettiklerini merak ediyorum, gozumde farkindaliklar islerin onune geciyor. Bazen hayattan zevk alamamalari, ya da asiri dinginlikleri hosuma gitmiyor, daha fazlasini hakediyorlar ama fazlasi yaptiklari isin dogasina ters. Ben ise cok is yapmiyorum, o yuzden herkesten daha mutluyum, yani mutlu oldugum zamanlarda. Keske adanacagim kadar ciddiye aldigim ve yaparken(daha cok yapamazken) bunca acilari cekmiyor oldugum bir alan bulsam. Belki de bulurum bir gun, mesela bir kac yil icinde...