yasamak

Bir suredir yazmak istiyordum, su anla kopuk da olsa yazacagim. Aksamlari kosudan donuste sakin olan arka yolu kullanirken araya demir yolu girdigi icin biraz daha uzun yurumem ve eve alt kosesinden ulasmam gerekiyor. Canonbury duragi ile San Paul yolu arasinda iki sira cift katli evlerin arasindan mutlulukla yuruyup tam koseye geldigimde, civarda en cok hosuma giden goruntu karsiliyor. Bu memlekette ozunde neyi sevdigimin goruntusu bir yerde, bahce duvarlari olmayan gosterissiz tas bir bina, ve etrafindan yukselen bir iki uzun govdeli agac, birkac sarmasik gul ve bitki; hava ister gunesli, ister kapali, ister kafasi karisik olsun, ki gokyuzunun bir kosesinden gri bulutlar yol alirken, geri kalaninda gunes arsizca gulumseyebiliyor, bu evin yuregimi isitma potansiyeli degismiyor.  Belki evin fotografini koymak daha bilgilendirici olacak, ilk firsatta soz... O evde ve civarinda, binalara ragmen, sagindan solundan yesilliklerle donatilmis kucuk sayilmayacak alanda sehrin isiklarinin ve renginin nasil varolageldigini anliyorum. Ezel Hoca, her sehrin bir rengi oldugunu soylerdi. Ondan bunu duyduktan sonra daha cok dikkat etmeye basladim renklere, ve gunesli bir gunde bile yesilliklerden yansiyarak isiyan gunesin tas duvarlar uzerinde cozemedigi gizemin her baktigimda ruhuma iyi gelen sey oldugunu anladim. Turkiye'de asiri isik altinda cozulen kirac topraklar, beton binalar, zorlama cimler, ucuz ve sozde modern hersey omuzlarima bir yuk olarak biniyormus. Beni mutlu eden sey guzellik, buna hicbir suphem yok. Lakin yasamislik oyle birsey ki, insan gordugu her guzel seyi istemeye kalkismiyor artik: buna vaktim ve enerjim yok, bakmak yetiyor.

9/06/2015