bu aksam

zihinsel yorgunluk butun vucudumu devralmisken, ona inat aksam yuruyusune ciktim. Biraz kostum biraz yurudum ve her taraftan kusatilmak iyi geldi. Hayatimin icinde cok az bosluk kalmisti, dinlenmenin bile korkunc bir intizami var. Ayrica bugun is de daha iyi gecmisti, pasifce insanlarin yazdiklari kodalari anlamak yerine kucucuk de olsa bir parca sorumluluk secip onu ustlendim ve o minik parca butun gunumu aldi. Bu tur mesguliyet iyi geldi, iki ileri bir geri de olsa hareket ediyordum. Ayrica gunumun iyi gecmesinin bir sirrini daha buldum. O da ofis arkadaslarimdan uzak durmakti. Onceki iki gunde yasam enerjimi benden alip goturen gucun sorumlusunu bulmustum: Bu insanlarla yeterince ortakligim yoktu ve alismak icin onlardan destek beklerken, ruhsuz ve umursamaz halleri ayrica kendilerine yetmeyen enerjileri ile beni hayattan sogutmuslardi. Halbuki simdi biliyorum ki onlarin icinde oldugu hayat degil, beni bekleyen. Kendimi onlardan daha seffaf ve naif goruyorum. Aklim ve enerjim, olmadigim biri gibi davranmama yetmiyor:  acik yurekliyim, duygularimi ve enerjimi yontmuyorum. Bunun icin takdir edilmeyi bekledigim yok, ama bu iki gunun sonunda bu halimin guzel birsey olduguna hukmediyorum.