ofiste 10 saat boyunca kendini oyalamak hatta eglendirmek  maharet ister, ve cogu gunler bunu iyi basariyorum. Yeni universiteye baslayacak stajyerlerden birini asistanim yaptigimdan beri cok mutluyum, zehir gibi bir cocuk, ve fikirlerimi ona anlatarak ve ayrica onun programlamada yardimini alarak her gun ikimiz icin de buyuk isler basarmis oluyoruz. Gunun sonunda bildiklerimin hepsini cope atarak bu turlu yogun bir hayatin surdurulebilirligini mumkun kiliyorum. O yuzden hicbirsey yapmiyor gibi hissetsem de alsinda cok sey yapiyorum: tabi hepsi kendime, beyin egzersizi ya da programlama odevi seklinde.
Birkac yetenegi/onceki deneyimi ile sivrilip cevresindekileri yetersiz gostermeyi umursamayan bir iki arkadasin golgesinde kaldigimi dusundugum gunler moralim bozulsa da dogru akimi yakaladigimda hissediyorum ki: yakinda onlari karanlik gunler beklemekte. Ancak ki alanen onlardan iyi olmak icimdeki ofkeyi dindirecektir, kosabilecegim parkurda yurumenin bir anlami yok, ayrica  rolumu caldiklari icin onlara fazlasiyla kizginim ve kendilerinin projelerine hunharca saldiracagim gunleri dort gozle bekliyorum.