Elif' i ozluyorum bu aralar. O buyurken ve cok uzakta bile degilken onu opup koklamak, kucaklamak, yumusacik saclarini yuzumde hissetmek varken, onsuzluk manasiz geliyor. Son gelen videosunu defalarca izledim, izlerken yuzumde derin bir sevgi beliriyor, dudaklarimda  sozcukler siralaniyor: "Canim, bebegim, tatlimm..." diye tekrar ediyorlar. Bir annenin sevgisinin bundan daha farkli oldugunu tahmin ediyorum, icinde endiseleri eksik olmayan buyuk bir baglilik olsa gerek. Halaligimin olgunluk caginda, kendi cocugum yokken yasadigim bu ozlemde ise sadece cocuk sevgisinden ote birsey var. Onu minik bir bebek oldugu icin sevmiyorum, yine de bebekliginde beni etkileyen muhtesem bir tilsim var. Dunyayi anlama cabasini farkedebiliyorum, cunku ona cok dikkatle bakiyorum ve bu hali hem yuregimdeki sefkati hem de sevgiyi alevlendiriyor. Ondan yorulacagimi dusunmuyorum,  o iyi olsun diye gerektiginde elimden geleni yapabilecek kadar derin bir adanmislik icine girebilirim. Belki de Elif'imde kismen anneligi tadiyorum.