Preslenmis yorgunluklarla beraber, ardi sira birbirini kovalayan dusunceler/hisler bir daha ulasilmamak uzre katman katman kecelesen hayatin icinde kayboluyor. Bu durumdan endise ediyorum,cunku uzerine dusunulmemis, hesabi yapilmamis, fidyesi verilmemis her hissiyatin intikami aci oluyor. Ancak simdiki hayat bicimim bunu mumkun kilmiyor. Bir taraftan da duygular teferruat diyorum:Hayat henuz kotu surpsizlerini yapmamisken, sevdiklerimiz saglikli iken yorgunluklarla ya da daha fazlasi icin beklentilerle mutlulugu golgelememek lazim, bunu cok iyi biliyorum; o yuzden dusunce egzersizleri yapiyorum: butun sartlar ayni iken, en kotu iluzyonlara kapildigimda var olanlarin varligina tutunup saglikli olana ulasabilecek miyim diye.