Ne uzakta ise onu özlüyorum, evdeyken ofiste olmasına dayanamadığım James Joyce'un  yazdığı kopyasının mulkiyeti bana ait kitabı bu sabah evde biraktım ya (ki bunu biliçli yapmadım, farketsem onu da sırt çantama atmış olurdum), işte şimdi onu özlüyorum.

Saat öğleden sonra 3.30, ve yazın sonundan beri burda olmama ragmen hiç görmediğim bir güneş var içerde. Buna bahar mucizesi demeliyiz. Şimdi James Joyce ile bu güzel anı paylaşmak vardı ama bu kavuşmayı ilerki bir güne veya saate ertelemek gerekecek.