lisede sınıf arkadşımız M manik depresifin manik evresine girdiğinde olmuştu. O zamana kadar düzene ve kurallara nasıl bir bağlılığımız varsa hepsi ortadan kalkmıştı. M, herşeyi yapmanın ve konuşmanın mümkün olduğu göstermişti. Deli değildi, kafası cayır cayır çalışıyordu ama hergün alışık olunmayan yeni birşeyler yapıyordu. Mesela sevdiği çocuğun kim olduğunu açık açık söylüyor, ondan yüz alamadığı için durumu öğretmenlere şikayet ediyor, "bu böyle söylenmez, sonra kendini beğenmiş gibi görünürsün, kaba kaçar, millet seni yadırgar" tarzi hiçbir norm onu durduramıyordu. Onun sayesinde biz de sınırlarımızı zorlamaya başlayabilmiştik ki bu yüzden M'ye hepimiz çok şey boçluyuz.
Şimdi benzer şeyler yaşıyoruz, kural-düzen yine kalmadı, açıkçası ben şikayetçi değilim. Yeni birşeyler olduğu yok, herzamanki insanlar, aynı mantıkla hareket ediyorlar. Sadece şeffaflaştık ki, halk diye koyun muamelesi görmekten, gözü kapatılmaktan çok daha iyidir, bu şeffaflık. Anlıyorum ki herkesin işine gelmiyor bu durum, ama kanımca tadını çıkarmak lazım. Tekrar kapılar, pencereler kapatılıp kalın perdeler çekilmeden içeriyi görmenin tadına varalım.
No comments:
Post a Comment