...

"Seni yalniz goruyorum" annemin dertli noktasi. Halbuki yalnizlik bir background hayatimda, o olmazsa butun renkler birbirinin icine girer, kompozisyon kalmaz. Sosyallestigim gunlerin ardindan odamda bir siginaktir, yalnizlik. Yalnizligimin icinde kitaplar var.O kitaplarin icinde ne hikayeler, dusunceler, hayaller var. Fludum, boyalarim, herbiri farkli evrenlere kapilar. Yalnizligimi susleyen olasiliklari acsam nasil bir cumbus olur, onu bir anlasaniz yalnizlik kulaga geldigi gibi sakincali birsey olmaktan cikar. Yalnizlik olmasa, bir Cuma aksami metroda  basinizi dayadigimiz omuz o kadar sicak olmaz, bir sarilis ruhunuza o kadar iyi gelmez, dudaklariniz opucukleri tuketmis bile olur. Yalnizliga tahammul edemeyip ondan kacmanin ilk yoluna sapmis arkadaslarim oldu, evli oldular, sorumlulaklari ve sevmekle yukumlu olduklari esleri ya da cocuklari oldu. Ben ise yalnizligimdan, yani kendimden, kacmadim, mutlulugu bir baskasinin varligina sartlamadim. Bu yil mesela, zor gelse de, hayatin icindeki dogal huznun artis ve azalislarinda somut birseyi beklemeden sabirliydim, sonunda bahar geldi ve uzun uzun bahari yasayacagimizi hatirladim, mutlu oldum yine.