Agustos' un 27. si olmus, iki gun once ogle yemeginde midemi bozan seyin humus olduguna bu aksam ikna oldum: son kalan parcayi yedikten sonra bir sicaklik, mide bulantisi ile birlikte cokuverdi. Yarindan itibaren bir hafta ise gitmiyor olacagim, onun yerine tez.. ayrica itiraf etmesi anlamsiz ama bir de ozlem var tepemde.
Profesyonel hayatin acimasizligini her gecen gun daha cok tepemde hissediyorum, yavas yavas akademik dunyaya ozenmeye basliyorum sanki, ama hayir daha bitmedi, butun meraklarimi gidermeden huzur yok bana! daha neleri denemek icin kac defa sil bastan hayat kuracagim acaba? son yillar oyle cok hareket ve macera doluydu ki, artik daha fazlasini bekliyorum kendimden. Bir defa adimini bosluga atmak yetiyormus, o ilk adimdan sonra hersey mumkun. Bazen birkac donum arazim umut oluyor, oraya cekilip bir okul acmayi hayal ediyorum; yemyesil bir vaha yaratmayi, lavantalar hanimelleri kokulari icinde insansiz yasamayi arzuluyorum. Gunduz isiginda saatlerce resim yapmayi...Teknik islerle baskilanan zihnim her turlu ozgurluge kucak aciyor bazen de, parasiz pulsuz ama zihninin ve vaktinin tek sahibi olmak da mumkun, mesela. Ozetle, azicik huzunlu bir sarkiya aglayacak moddayim.