Gun bitmeden biraz daha calismak icin iki saatim var, ve calisma planimin gersinde kalmaya basladim bile. Yine de kisitli zamanin bir kismini burda/blogda gecirmek istiyorum, yazmaya deger bir gundu ve bunu kiminle paylasiyorum bilmiyorum ama bir dinleyenim oldugunu hissediyorum. Sabah, yagmur ince ince duserken disari cikmak durumundaydim ve donuste, yakin zamanda kesfettigim Islington Parki' nin guney dogusunda eve ulasan diger yolu kullanma bahanesi ile parkta uzunca yurudum. Comert okayanus yagmurlariyla kocaman olmus agaclarin yeni yeni cikmakta olan korpe yapraklarinin normal sekillerine ulasip, yaz aksamlarinda ruzgarda salinarak sesler cikarabilmeleri icin biraz daha zamana ihtiyaci vardi ve beklemeye hazirdim, beklerken gelecek zamanin hayalini kurmaya... Gizem sadece gelecekte degil, ayni zamanda yasadigim anin icindeydi. Bu sabah belki cok uzun zamandir ilk defa, belki hayatimda bile ilk defa, bu boyutta yeni bir huzur hissettim. Son gunlerin getirdigi olumlu ruh hali icinde yasami nasil apayri algilamaya basladigimi farkediyorum. Geride kalan iki onluk yilda, madde ve maneviyat olarak daha fazlasina ulasmak icin kaygilar yaratip, onlari yasama bir guzel  yedirmisken, ne kadar cok seyden mahrum olmusum. Yine de pismanlik duyamiyorum secimlerimden yana, zihnimin uslanmazligi sayesinde cok seyler gorebildim ve bir suru degisik yerden baktim hayata.  Kaygilar, gecmiste zorlastirdiysa da hayati, onumde cok daha guzel gunler oldugunu hissediyorum. Sanki hersey, en guzele ulasacakmis gibi.