Bugun Pazar, Ankara'da gunes var. Arkami donmus oldugum gunes odayi guzelce aydinlatirken, rutin bir sekilde  bilgisayar ekranindan medet umuyorum. Yetiskin olmanin ne fikrine ne de pratigine alisabildim, son iki yilin yalpalamalari ise hep bu yuzden. Okullar bizi hayata hazirlayamiyor, az cok en iyilerine gittim, ogrenmem gerekenleri memnuniyetle ogrendim, fakat su anda hayat karsisinda acemiyim. "Nerden baslayip neyi yoluna koymali" yi birakin, iyi ile kotuyu ayirt edemiyorum. Benim icin iyi olan nedir, mesela? Yuregimi dinlemeye kalkiyorum bu kez cok sesli ve tekrar etmeyen bir ezgi ortaya cikiyor. Geriye yaprak gibi savrulmaktan baska ne kaliyor...Fakat bu secenege de teslim olamiyoruz.