Bugün Beethoven günü, ve aynı zamanda botlarımı Ocak  5 den sonra ilk kez silerek Ankara tozlarından arındırdığım gün. Istanbul'da üniversite mezunu olduğunu iddia edip hangi bölüm diye sorunca fakülte adından öteye gidemeyen, Amerika'nın Batı yakasında ve güneyinde bir kaç şehrinde bulunmuş olduğunu iddia eden Adıyaman'lı bir turist ayakkabı boyacısı tarafından boyandığı o günden sonra o günün anısına kıyamazken, ayakkabıların annemin gözüne batan tozları ile bugün mecbur kaldım buna.

Bu aralar bu ülkeyi sevemeyişim üzerine çok düşünüyorum. Neden burda bu kadar kasılıyorum, kandimi rahat bırakamıyorum. En yakınımızdaki insanların çok sevgisi yine mutsuzluğumuz oluyor, üzerimizde denemek istedikleri kendi mutluluk formüllerinde boğuluyoruz. Reddettiklerimizle kucak kucağa yaşıyoruz, hiçbirşeyden kaçmak ve saklanmak mümkün değil bu ülkede ve o yüzden bu hüzün.