ölmüş, cenneti görmüş

sonra  da tekrar dunyanin cok sansli olmayan yerine donmus biri olarak kendi catismalarimi yasamam dogal. Doganin guzelliklerine ve insanoglunun yeryuzunde ne kadar ozgur olabilecegine dalip mest oldugum yillardan sonra yeni mekanimda haliyle kivramislar icine giriyorum. Gun ve gun baskici atmosferin sindirdigi insanlari ve hayatlari gordukce icimde biriken sinir ve stresi disrariya aktaracak yollar ariyorum. En son buldugun tur fantastik edebiyat, gercekustu olabilecegi gibi dibine kadar inilmis gerceklik de olabilir. Bir sekilde ruhumun yaralanmakta olan yerlerine inmem lazim, yaralar kasiniyor ama onlari kasimak iyi bir fikir mi bilmiyorum. Delilik de bu noktada devreye giriyor, sonrasini dusunmeden ileri gitmekte.