Bundan 8-9 yil

onceydi ve oyle bir bunalimdaydim ki butun mutlu insanlara gicik oluyor bir taraftan da onlari kiskaniyordum. Mutlu oldugunu bildigim birinin hic ummadigi bir anda benden bir laf yemesi mumkundu, ki bu sekilde etrafimdan kacirdigim insan sayisi da az degildir. Bir taraftan mutlularin yuzeyselliklerinden bahsederken diger taraftan da mutlulugumu tekrar kazanabilmek icin elimden geleni ardima koymuyordum. Ama oyle bitkindim ki elimden fazla bir sey gelmiyordu. Kitaplar ust iste yigiliyordu arada ancak bir kac tanesini okuyabiliyordum. Beynim yari ya da ceyrek kapasiteyle isleyebiliyordu, ona birseyler ogretmek cok zordu ve bu cabanin sonunda cok yorgun dusmustum. O yorgunlugu halen kendimle tasiyorum. Ama sonunda ne oldu? mutlu oldum ve artik yuzumde bir gulumseme ile yasiyorum, hatta derinlerden gelen "sly" bir gulumseme ile.  Mutlu olmadan once cok acilar cektim, kalpler kirdim ve aksi muhtemelen mumkun degildi. Bekledigim mucize once bir patlama ile sonra yavas yavas olgunlasmak seklinde gerceklesti. Simdi mutluyum, hayatin butun tatlarini, kokularini ve hatta daha fazlasini algilayabiliyor bedenim. Herkesin algilarini yasadigi katmanda degil bir kac tabaka yukarda yasiyor ruhum, o yuzden dunyevi hersey kesfedilecek deneyimlerden ibaret. Insanlara yaklasip onlarla her konudan bahsedebiliyorum, alinmiyorum hic birseye, ancak ki komik ya da ilginc gelebiliyor duyduklarim ve bu iki duyguyu da seviyorum. Galiba deli oldum sonunda.