2014 yili

ailemizin cogalmasi adina bereketli gecmekte. Ucuncu nesile katilmak uzre ikinci elemanimiz da yola cikmis. Kendi adima, zorluklari olmayan sadece guzellikleri ile yuzlestigim bir pozisyon hala olmak. Annemin torunlara aciyarak yarattigi strese bakarsak hala olmak cok daha kolay. Endise miktari gen aktarma miktarina gore degismekte olsa gerek. Annemin yarim ihtimal gen aktarmasi olacakken, bu ihtimal hala-teyze-ve amcalar icin daha dusuk olabilmekte. Abimlerle ne kadar ortak genimiz vardir ki benim genlerin aynisi cocuklarinda da ciksin, halbuki annemle en az yari yariya genleri ortak.
Dedigim gibi halalik stressiz bir pozisyon. Yegeniniz oldugu icin onu seviyorsunuz ancak ona dair endiseler anne ve babasi belki de annelerinin kardesleri arasinda bir posta goguslendiktan sonra size ulasiyor. O anlamda teyzeligin daha kritik olacagini dusunuyorum. Teyze olmak da cok hosuma gidebilirdi, su anki halaligimi biraz daha yogun yasamak hosuma giderdi.
Buyuk yegenimin suslu teyzelerine ve nispeten bakimli annesine alternatif halim onda kafa karisikligi yaratabilmekte. Gorustugumuz kisa zamanlarda ise mutlaka onun aklindaki yargilari degistirecek bir iki done veriyorum. Tarzimdaki makyaj ve isiltili kiyafet eksikligi onda fakir oldugum hissini uyandirmis ki parasal degeri oldugunu anlayabildigi bir arazim oldugunu ogrenince cok sasirdi. Ona ailedeki en zengin kisi oldugumu, isterse bunu babasina sorabilecegini soyledim. Babasindan bu cavabi onaylamasini istedim ve o da oyunu bozmayip onay verince: yegenim, zenginsem neden suslu kiyafetler giymedigimi sordu: ben de ona asil zengin olan kisilerin fakirliklerini ortmek icin boyalara ve pahalli gorunen kiyafetlere ihtiyaci olmadigini, ayrica kendimin de zengin gorunmek istemedigini, boylece borc almak isteyen insanlari basimdan savmak uzre bu sekil giyindigimi soyledim. Yegenim derin dusuncelere gark oldu, anladim ki soylediklerime ikna oldu.
 Ailenin kendinden basari beklentisi olmayan diger fertleri, ozellikle kuzenlerim gibi, onun da butun sevgisine ragmen bir tarafta yesermekte olan bana gicik olma sendromunun farkindayim. Fakat buna alistigim icin, ayrica bu problemle ilk tanistigim erken yaslarda oldugu gibi halen sosyal ve populer olmak uzre normallesmeyi arzulamadigima emin oldugum icin yegenimle iliskimizin  kuzenlerimle olanlara donusmesi ihtimali umutsuzluk yaratsa da basa cikilacak turden birsey.
Ikinci yegenime gelince, onla bu teklikelerin olmayacagini umuyorum, bunda temel sebep cinsiyet farki.  Onun kalbine giden yolun ayaklarim oldugunu ogrendigimizden beri  yegenimin halaligima bulastirdigi kirli lekeyi ancak ki ailecek ona unutturmaya calisiyoruz ve tabi o etraftayken asla coraplarimi cikarmiyorum! Amanin!!! kendimi Yuzyillik yalnizliktaki Amaranta gibi hissederken yegenimin bana yonelmis arzulari da karakterin ustume oturmasina iyice imkan vermekte.