Annemin yataginda

yattigim yaz gunlerinde sabaha dogru bir usume geldiginde farkinda olmadan ona dogru yanasir vucudumun bir yuzunu isitmayi basarirdim.
Kendimi gereksiz yere iyi hissetmedigim zamanlarda ayni sicakligi konusacak ve bana sevecenlik gosterebilecek  birine ihtiyac duymak seklinde ariyorum.
Aradigini bulamamak ise hic guzel degil, en iyisi beklentileri yere serip hic ummamak. Ya da toptan deli sifatini yuklenip, hic bunlara gerek birakmayacak bir hayat yasmak, ama lanet olsun ki bu da mumkun degil. Cunku delilik disardan ne kadar cazip olsa da icindeyken hirs sahibi insani, kendi basina tatmin edemiyor; yine sizi isteyecek enstitulere, akliniza, isinize ovguler duzulmesine  ihtiyac duyuyorsunuz.
Insanoglunun bu ihtiyac hali iste....

.