Yarin yine

buyuk gun, en son bunu hangi olayda yazdigimi hatirlamiyorum, o buyuk gunden cikanlar ne olmustu acaba.  Boyle buyuk gunlerden once insanin zihninde ve hissiyatinda yogun bir birikim oluyor. O birikmis elektrikten ne simsekler cikabilir, ama biz elimizden geldigince sakin olmaya calisiyoruz, cunku ertesi gun buyuk gundur ve maddeye donusturulmesi gereken emekler vardir isin icinde.
Haftalardir kariyere ve boylece gelecege dair degisik ihtimaller uzerine kosturdum.Aslinda basarili oldum kosturmalarimda ancak uzun flortlesmelerin sonunda karsimdakilerin insiyatifi, benim gibi buyuk bir riske daha fazla yaklasmamaktan yana oldu. Simdi artik anonim bir sekilde mucadeleye devam ederken daha guvende hissedebilirim. Baskasina asla yapmayacagim yanlislarla karsilastim, insanlarin korkulari ve kaliplari tarafindan eylemlerimde durduruldum. Bu olanlar ise daha az deli olmama, daha fazla yalanlar soylememe ve daha guvenli kaliplar icinde hareket etmeme yetmedi.
Halen sasirtmak istiyorum kendimi: ikinci hareketimi kestirememeyi, kisa zaman icinde cok degisik isler icinde olabilmeyi...
Sonra icimde birikmis baska bir enerji var ki o da sevmek enerjisi. Saclarini oksamak, ellerini tutmak, o ne derse desin, gozlerinin icine bakip yorulana kadar onu sevmek. Yaz mevsimi iste.