yalnizlik en sevdigim sey

bunu en cok da aile toplantilarinda anliyorum. Herkes cok egleniyor, ben ise eglenemiyorum. Tonla isle beraber, annem analik ic gudulerinin doruklarina cikiyor ve o mutlulukla bir kole gibi ailesine hizmet sunma sekli, ustune bir de greksiz yere burnundan kil aldirmaz tavirlariyla iyilesmeyen ve birtek benim sinirlerime dokunan hareketler sadece yalniz kalmayi ozletiyor. Coga karsi bir kalmis gibi hissediyorum Odama cekilmisken duydugum konusmalar bile sacma geliyor, bireysel olarak girmedigim gundelik meseleler, evdeki nufus artisiyla benden bagimsiz gerceklesir oluyor. Ataerkil ve herseyden anladigini sanan kardeslerimin sacma akil yurutmelerinin basitligini onlara anlatmak mumkun degil. Analar ise kendi halinde bir dunya. Birtek neden bunlarin ortasinda kaliyorum diye dusunuyorum, o da gocebelikten. Bir yerde uzun uzun kalacagimi bilsem ilk is etrafimdaki kimselerden kurtulup yeni bir duzen kurmak olacak.