New York'da bir Haziran gunu

agaclar yesermis, gun ogleden sonra, gunes isiklari turuncumsu olmus, kirmizi kiremitli evler fonda, hava ilik ve tabi ki nemli, yer suyun kenari. Gunes ve ruzgar bizi yuzumuzden gozumuzden opmekte... Su aralar zihnimde ozgurlugun ve huzurun resmi bu, herseyden uzakta, herseyin oldugu yerde, dogayi hissederek. Ozlemler yuregimde buyumekte, gozlerim eskisinden daha kolay nemlenmekte, ve eve donerken daha yavas sokaga ve araclara dikkat etmeden ayni ritimde yurumekte, agzima attigim seyi cigneyip yutmayla cebellesmekte... Kisaca duygular yuregime agir gelmekte. Boyle gunleri biliyorum, bir seferinde gunun yarisindan donmustum. Sonra o gun hakkiyla yasandi. Bugun ise(yillar sonra) isler daha kolay artik, birazdan da uyku gelecek zaten ve belki uyandigimda cok daha iyi hissedecegim. Hayat ayni hayat, icerdeki annemin sesinin nesesinde bir kayip yok, halbuki bende dunden bugune cok degismeler var. Artik ihtimaller kumesinde en olasi olanlar yok. Simdi kendimi farkli bir gelecege hazirlamaliyim.