paronoya, bunu dusundukce oyle beynim agriyor ki depresyonu opup koklayip basinin ustune koyasi geliyor insanin. Hayir hayir saka yaptim! Olur mu oyle sey: Annemin tabiri ile "kış kış lanet şeytana!"
Beynine hastalik kaptirmis bir nesiliz biz, onceki kusak ise şaşkın, ancak ki bizi süt kuzusu olmakla sucluyorlar, daha fazla empirik olmalari gerektiginde ise kendilerinin gitmedigi bizim gittigimiz yuksek okullar, bitmeyen egitimler suclaniyor hastaligimiza sebep olmakla. Ailelerimizi hayatlarinda hic bilmedikleri kavramlarla tanistirdik: Depresyon kelimesi, "piskolojisi bozuk" deyimi dillerinde pelesenk oldu yillarca. Onlar her piskolojisi bir defa bozulmustan umutlarini kesmisken biz iyilesip iyilesip onlara nelerin mumkun oldugunu gosterdik. Sonra baskalarimiz baska baska hastaliklar getirdi/gecirdi, sonunda oyle zaman geldi ki analarimiz/babalarimiz'in babalarinin, amcalarinin bize biraktiklari psiko-nevrotik mirasi da teshis ettik onlerine koyduk. Yutkundular ama kabul ettiler. Eskiden delilik simdiki gibi bir etiket degil olmasi gerektigi gibi bir kisilik durumuymus ve anladigim kadariyla kisilikler genelde bozuga meyilliymis.
No comments:
Post a Comment