O abarta kabarta bahsettikleri evlat sevgisi denen seyi, onden iki yil cilesini sektikten sonra deneyimliyorum sonunda. Aslinda evlada mahsus bir sevgi degil bu, sadece sevgi...  Ailemi sevdigimi biliyorum, ama bu turlu mu? sanmiyorum. Ilk defa boyle savunmasizca seviyorum. Savunmasiz kalmayi sevmedigimden bu turlu bir sevgi durumunun icinde yer almayi tercih etmemis olabilirim. Simdi ise kurtulusum yok. Butun ogleden sonra onun zeytin karasi gozlerinin icine bakip, kara saclarindan, yumusak yanaklarindan sicak ve mis kokulu almindan operken, onunla beraber gulusurken, bogusurken ve o kikirdarken, hatta sevdigi uzre dozunu kacirip hickiriklara gomulene kadar gulerken ,ask denen sey gelip insanin yuregine gokdelen gibi dikiliyor. Ondan kaçamam, ona karsi kendimi koruyamam ve ondan karsilik bile bekleyemem. Ancak ki iyi olsun, mutlu olsun diye hep caba halinde olabilirim, onun iyiligi temelli yasayabilirim. Bundan sonra bir daha ozgur olamayacagimi biliyorum, sevginin boyle birsey oldugunu tahmin ediyordum, tahmin ettigim gibi benden cok sey aliyor ve cok sey veriyor , tek korkutucu tarafi su ki hepsi irademin disinda ilerliyor. Sabahtan aksama ancak hayatta kalacak kadar bedenimi idare edip, hesapsizca (yani bu kadarcik hesap da olsun) onun icin kostururup sadece araya  diger sorumluluklarini sokusturuyorum. Ben yokum, ama hizmette ustun madalyayi hakeden bedenim var ortada. Arada gecmisi hatirlamak hep huzur veriyor, mesela aksam kendime kisa bir yuruyus molasi verdigimde anilar aklima ususuyor, ve hepsini guzel duygularla hatirliyorum, sari isikla aydinlanmis bir koy odasi gibi sicak ve sevimliler.  Iyi ki yasamisim, iyi ki bir zamanlar gercekten ozgur hissetmisim.