Anneler gununu açlık ile yeme arasındaki baglantiyi henüz kuramamış bebeğimizi "sabırla" beslemeye calisarak, arka planda da bir aydır evde yasananlardan hiçbirsey anlamamiscasina bebeği besleme isini uzerine almaya teklif eden ve bunu basaracagini iddia eden annemle sürekli ağız dalasi halinde geçiriyorum. Anneler gunu kutlaması  sacmaliginda payıma dusen bu kadarmis. Cok daha kotusu de olabilirdi, hatta daha da kotusu de, o yüzden butun sorumluluklarını üstlenmek uzere bu hayata bir insan getirmeye calismak akil isi degil. 30 kusur yılin sonunda birseye benzeyen hayatimiz tekrar bilinmez bir kaosun icinde, bu bebek ne zaman normal bebekler gibi açlık sinyallerini dinleyecek, yemek yemeninin ona rahatlama hissi getireceğini bilerek kendi istegiyle vücudunun ihtiyacı kadar besini yiyecek, o bunu yapamazken ve yeme bozukluğu kalici bir hasara  yol acmadan bizim ne noktada duruma ne sekilde müdahale etmemiz gerekecek? "Dogan buyuyor"diye bir laf var ya, iste bazen o is öyle olmuyor. Dogurdugu  sağlıkla büyüyenlerin kutlama gunu bugun, ötekilerini derdi basından askin.