Oglumuz 4 aylik, bu dort ay ona butun sevgileri verip buyusun diye elimizden geleni ardimiza koymadik. Sonucta hala istatistikleri zorlayan dusuk kilosu ile hayatina devam ediyor. Cocuguna herseyini vermek degil ama hayal ettigin sonucu alamamak yorucu. Hal boyle olunca bazen bu seruvene girmis olmamizi sorguluyorum, oyle zamanlarda bunu oncesinde hesaba katmis olusumuzu aklima getiriyorum. Ne olursa olsun onun her aninin tadini cikarmak, endiselerle ana golge dusurmemek icin soz vermistim. Basaramadim degil, basardim, kendi dusunceme gore olmasi gerektigi gibi bir anne oldum, bebegime onu dunyada en cok seven kisinin annesi oldugunu hissettirdigimi biliyorum. Sesimde huzuru buluyorsa ona her uykuya gecisinde icinde sevgi sozcukleri olan ninniler soylerim, kollarimda tutarim, hikaye anlatirim, hergun dunyamizin guzel bir yer oldugu tekrar ederim, mavi gokyuzu ve doga ile tanistiririm. Ona verdigim dakikalarin, gunlerin hesabini yapacak degilim, verdiklerim icin pisman degilim veremediklerim icin vicdan azabim yok.