Depresyon ve manik evreler dongusunden iyice sikilmaya baslamisti. Gorduklerinin icinden iyileri seciyor ve tuketiyor, kotuleri ise vazgecisler icin sebep olarak kullaniyordu. Hepsi yanlisti, kendi davranislari, icinde oldugu sartlar, mekan, duzen...Bu kadar yanlisin icinden cikmanin tek bir kolay yolu vardi o da yeni haz kaynaklari bulmakti, kendini daha cok oyalamakti. Bir an once is hayatinin baslamasi ona iyi gelecekti muhakkak, ayrica kendine bir iki arkadas bulmaliydi ama simdilik bunlar icin beklemesi gerekiyordu.
Sokakta gurultu yapan insanlara tiksinti ile bakiyordu, mesela carsi'yi dolduran ve bir kulah dondurmaya erismek icin kalabaligi iyice cekilmez yapan gundelik hayatin az dusunen cok yiyen neseli insanlarina...Caresizliklerinden dolayi aciyarak yaklastigi insanlarin umursamazligini gordukce     onlara sempatisi kayboluyordu, evsiz bir ailenin yeni dogmus bebeginin olmasi ne anlama gelebilirdi, bu insanlar icin neden uzulmeliydi? ya da sokaktaki vatandas kazansin diyerek daha yuksek fiyata tezgah acmis kisinin utanmadan yari curuklerle doldurdugu poseti gorunce insanliga inanmanin ne derece yuzeysel ve sacma bir girisim olduguna ikna oluyordu. Gerekenden fazla cogalmisti memleket insanlari, guzel olan hersey yakilmis yerine ucuzu yapilmisti, ticaret ilkelerinden kaymisti ve almak-satmak-kapmak cemberine indirgenmisti.
Herkesin bir an once uremeyi durdurmasi, ardindan donup aynada cirkin suratina bir tukurmesi lazimdi, sonrasi herkesin haddini bilmesiydi, gerekirse acliktan olmesi ama hayatta kalmak icin cirkinlesmemesiydi.