Camasirlar cikacak makineden, onlari asmaya mecalim yok, ne de iki sozcugu bir araya getirip, yorgunluktan uyusmus beynimden dert yanmaya halim var.
Sonunda anlamli bir yatirima donussun diye heba ettigim gunlerimin yuzlesmesini sehrin ustune cokmus aksamin sessizliginde yarim yamalak da olsa yapiyorum, sonuc yok. Hicbirsey icin harcanan uzun saatler, yasanamayan gun isiklari, altinda islanilmayan yagmurlar ve cakili kalinan sandalyeler, aklini yitirmis patronlar, havasi yetmeyen ofisler... ve bunun yerine koyacak daha iyi bir alternatif dusunemiyor olmak. Son zamanlarda en cok hissettigim iki sey var: sabir ve cesaret. Etrafimdaki anlamsizlik buyudukce, basa cikma gucum artiyor; ve yuzlesecek daha az korku kaliyor, bazen gercekten hicbirseyden korkmuyorum, cunku cok yorgun oluyorum.
No comments:
Post a Comment