Yillar once

 nerden girip nerden cikacagim belli olmayan bir depresyon gecirirken cok aglardim. Hep aglardim, ve aglamak icin cok sebep olmasa da depresyonda olmak yeterli bir sebepti. Ben depresyona girdigimde boyle bir hastalik cok bilinmiyordu, az bir zaman sonra herkesce bilinecek, degisik seviyelerde gecirilecek bir hastalik olacakti. Yillar sonra "burn out" oldum  diye aylarca ortalikta bu Ingilizce terimle derdimi memlekette anlatmaya calisirken, hastalik ulkede populer olacakti "tukenmislik sendromu" adiyla da rahat edecektim.  Demek ruhsal problemlerde oncu bir rol alacaktim ama bunlarin hicbirini onceden bilmek mumkun degildi. O zamanlar, yani depresyondayken ve ruhum acilarla yogrulurken gelecegi cok merak ederdim, en cok da bir gun depresyondan cikip cikamayacagimi. Kendimi uc yilin ardindan ilk defa iyi hissetigim bir aksam butun gece aglamistim, sukran duygusuyla. Tanriyi kaybedeli hayli zaman olmustu ama o sukran hissi gelince Tanri ete vucuda burunup odama gelmisti, ben onun karsisinda tesekkurlerimi tekrarliyordum durmadan. Buyunun her an bozulacagi korkusu ensemde dururken, o gece doyasiya aglamistim yine. Depresyon kayip bir donem hayatimdan, o zamanlar olmus olaylari hatirlayamiyorum, aklimda elbette zamana damgasini vurmus seyler var. Anlar var hep birince eslik edilmis, Tanri'yla karsilikli kopruleri yiktigimiz bu zamanda bir insan evladi vardi sevgisiyle koruyucu melegim olmus. Bir insan herkesin ve herseyin yerine oyle bir gecmisti ki ondan sonra herseyi yeniden ogrenmek zorunda kalmistim. Mesela ondan sonra ilk defa alisverise Real'a gidisimi, ikinciyi, ucuncuyu... dogrusu hic Real'a gidip de onu hatirlamadigim olmadi. Bir gun ogle vakti ders cikisinda bulusmamiza tam zamaninda gelecek diye delice yagan yagmurun altinda iki dakikalik yolda sirilsiklam olusunu , aksam o haliyle sikayet etmeden sinemada yanimda otururken halen islak olusunu farkedisim... Elbette o gunu de unutmadim, bir de bir kis gunu, tanismamizin 11. ayi  olsa gerek, karli bir gun, belki kampuste kar tatili ilan edilmis, elinde Ozdemir Asaf' in siir kitabi kitabin ilk sayfasinda bana sevgisinin sembolu kalpli, ucgenli sembol, o bembeyaz gunde tazecik kitabin agrili ruhumda actigi ve kapanmayan ani var ki... Bir insan gecti hayatimdan, annem demisti unutamazsin diye, unutmadim nitekim.