simdilik

Basliksiz basliyorum yaziya, Ingilizce klavyeyle turkce yazi yazmak ardindan da imlalari konrol ediyor gibi yapmak baya absurd gelmeye basladi ama bunu degistirecek kararliliga henuz sahip degilim. Bugun disari cikmadim, dun de cikmadim, ondan onceki gun bir ara alisverise gidip gelmistim. Onun disindaki vakitleri evimde gecirdim. Yalnizlik cok garip bisey,oyle bisey ki bir sure sonra insan yalniz olmadigini hissediyor. Yani hakikaten yalniz olmanin yeterince buyuk bir olasilik olmadigini dusunuyor insan ve bazi seylerin bilgisinin sadece kendisine bahsedilmis olamayacagini dusunuyor. Belki bu dusunceye de sebep olan garip ruh halinden belki bundan bagimsiz hayal kurmaya daha meyilli oluyor insan, uzun yalnizliklarda. Bunlar kisa hayaller degiller, kendi icinde tutarli uzun soluklu seyler... hatta oyle ki; disariya olan bagimliliklarinin azligi onlari daha surekli ve tutarli yapiyoor. Yani 30 gun boyunca bir grup insanla ayni modu yasmaniz mumkun olmayabilir ama evde tek basiniza bu fazlasiyla mumkun. Kendi ortaminda kendi ile basbasaligin icinde; yani kendi fiziksel duzeninde ve onu bir tur tamamlayan, yarattigi ruhsal duzende gonlunce hayalini kurabiliyor(contruction of a dream) Hayal etmek ne guzel,yalnizlik ne huzurlu birsey, o hayal evrenine girmeyi basardiktan sonra, yani koptuktan sonra. Kopmak demisken, sosyal bir cevrede yasarken bile cok seyden kopuk degil miyiz? Mesela ben insanlarin yokluktan, savaslardan ya da baska catismalardan dolayi aci cektiklerini, dunyanin bazi koselerinde insan mantiginin kavrayamayacagi kadar aptal sebeplerle hayatlarin karartildigini ya da insan hayatinin yeterince degerli gorulmedigini ancak arada gazete okuyunca ya da birilerinin blog yazisini gorunce hatirliyorum. Biraz uzuluyorum, "nasil olabilir boyle seyler?" ya da "cozum nedir?" diyorum, cozumu kolayca bulabilsem de gokten futursuzca inmis bu cozumun uygulanamazligina ikna olup, sonrasinda en gec 15 dakikaya unutuyorum herseyi... konusu bir daha acilmadikca. Ilk Amerika'ya geldigimde gorduklerim, surekli olarak dunyadaki esitsizligi hatirlatiyordu. Simdi gorduklerim normal oldu, gormediklerim ise gozumle beraber gonlumden, aklimdan uzaklastilar. Bugun Nytimes'da gordugum bir video bu fikirleri canlandirmis olsa gerek, cunku alisilmis bir Amerikali'yi evinin kocaman salonunda gulumseyerek poz verirken birden dunyanin baska bir yerinde bir savas mahalinde olumlu biseyler yaparken gosteriyordu.Alisilmamis bir dusunceyi isleyerek baya dikkat cekmeyi basarmis oluyordu video. Evet dunyanin bir kismi, baska bir kismindan cok farkli bir hayati yasiyor ve gozlemlemekte oldugu zor olansa, olabildigine goz yumuyor digerine ve onlari sadece talihsizlik olarak goruyor. Boylece esitsizliklar "recognition" kazanmis oluyor ve bu onlari sadece daha uzun omurlu yapiyor.
Brown'daki hayatima basladigimda bir ruyanin icine girdigimi biliyordum ve bu ruya oyle guzel gelmisti ki uyanmak fikri beni olesiye korkutuyordu. Uyanmadikca, minnettar kaliyordum herseye, herkese; ruyami bozmadiklari icin. Yanlis anlasilmasin, dert yaniyor degilim, uyanmaktansa ve donmektense tekrardan cehennem hayatima bir yalanin icinde bir omru yasamayi yeglerim(cunku o da baska bir hikaye ki ben o icinde olmadigim seyin icinde oldugum ruyadan daha az ruya oldugunu dusunmuyorum, nereye gitse insanoglu hayal etme kabiliyetini de beraberinde goturuyor). Geride bile kalsalar, ne kadar aci olduklari bilgisi halen zihnimin tepesinde. Hayatin icindeki butun yamukluklari kibar bir dille deneyimlemis hissediyorum, butun haksizliklari gormus, bunla beraber o omru kronik aci ceken insanlarin arasinda gecirmisim. Arada bir degisik hallerimden dolayi birileri tarafindan suclandigim hissettigimde gozume o eski yasamim geliyor, ve sadece haykirmak istiyorum "Rahat birakin beni!" diye, ya da "alin kendinizi o cehenneme bir defa atin ve cikmayi basarirsaniz, goruselim bir!" demek istiyorum.
Hayatta insanlarin cogu zaman hakettigini dusundugu seylerden mahrum birakildigini, benim cehennemimin bir suru insanin cehenneminde cok farkli olmadigini biliyorum ama o insanlar baska insanlar, bu yaziyi belki hicbir zaman okuma luksu olmayacak insanlar. O yuzden hep bir samimiyetsizlik hissediyorum ya da "naive" vaziyet baskalarinin hic bilmedigi dertlerini der edinip, potansiyelini orda ifade etmeyi umanlarda. Isteyen istedigin acisini sahiplenip, kahraman olmak icin aklini, fikrini seferber etsin ama bu onlari, acinin sahipleriyle iletisim kurabilir yapamaz. O iletisim olmadikca da neler mumkundur bilmiyorum.