ilk opucuk

bir yaz gecesi Ankara'da Demetveler'deki evin balkonundayiz,  hava  serin ve esinti muhtesem. Evde geceye uzamis bir hareketlilik var, herkes ayri bir alemde.  K. ile neseli bir sekilde iki kopek yavrusu gibi balkonda  cilvelesirken, artik vakti geldi deyip hizlica dudagina ilk opucugu konduruyorum ve ardindan iceri kaciyorum. K. yuzunde saskinlik ve onu nerdeyse aglatacak yogunlukta bir bir mutlulukla iceri geliyor. Balkon kapisinin onunce donakalmis, yuzume bakiyor. Ustunde beyaz uzeri renkli karakterlerle dolu t-shirt'u var. 

O siralar yine, K. ailesi ile tatile gitmek yerine daha cok vakit gecirebilmemiz icin Ankara'da kaliyor. Annesinden yemek tarifi alip evde ilk yemegini pisiriyor: sebzeli makarna, yiyemeden evden cikiyor, o gun ve gece bizde kaliyor, ilk opucuk de o gece miydi, yoksa daha mi sonraydi? ama o gunden sonra K. nerdeyse hergun bizde ve hayatimin en ortasinda.  Shyl Teyze ile telefonda konusuyoruz, kendimce espiri yapiyorum, yemekleri gecistirdigimizi , K. 'nin dogru duzgun beslenemedigini soyluyorum, ama o  bunu ciddiye aliyor, ve onu boyle bir durum olmadigina ikna edememize icerliyorum.  Shyl teyzenin bizi daha iyi anlamasini istiyoruz ama nedense bir türlü olmuyor. Sonradan anliyorum ki bunlar sevgiye hic engel degilmis. 

Birkac gun sonra buyuk abim T. ve iki arkadasi tatil planlari yapiyor. Kizilay'da  gezinip sonunda bir bej bir keten short ve bir mayo takimi aliyorum. Abim bizi de yanina katiyor ve Gelibolu'ya tatile gidiyoruz.  Bu durum dogunun fazla geleneksel aileleri icin gorulmemis bir sey, ama ailem ruh sagligimi oncelik olarak goruyor, "deniz ve erkek arkadas mutlaka ki depresyona iyi gelir!" diye dusunuyorlar. 

Suda ilk gunumuz, yuzme bilmiyorum bile,  K.'ya emanetim. Mayoyu giyip denize geliyorum ki kolumdaki saati farkediyoruz, K. hizlica saati alip plajda bir cantaya koyuyor, bu cantanin bize ait olmadigini idrak ediyor ama sevdigini ilk defa bu kadar ciplak gormenin heyecani ve tekrar ona donmek telasi mantigini baskiliyor, ve o an sadece saatten kurtulmanin pesinde. 

 

Canakkale'de Timur'un annesine ait iki katli bir evde kaliyoruz. Timur ve Asli yukari katta kaliyor, Abim, ben ve K. asagida salonda uyuyoruz. Bir aksam henuz icinden cikamadigim depresyonum fena yokluyor, oturup aglamaya basliyorum, o sekil uykuya daliyorum. Gece uyandigimda K. sandalyede bir eli elimde,  uyumadan bekliyor. O an icimde birseyler kipirdiyor, depresyonun yerine koyacak baska seyler buluyorum.

 Bes yil boyle bölük-pörcuk, tatli anilarla dolu, hepsinin icinde her daim gulen yuzu ile K.  var. Bu anilari korumak benim bu iliskiye vefa borcum, hem hayatta en degerli sey sevgiyse, benim hayatimin en degerli anilari da bunlar. Ilk opucugun uzerinden 24 yil gecmis,  hatirasi her gecen yil  damitila damitila en saf haline ulasmakta.