sonunda bu sorunun kendi adima cevabini buldum. Sevgi bir insanin/nesnenin bedavadan, yani biz cok birsey yapmadan, bizde uyandirdigi harika duygulardir. Anahtar sozcuk "bedava".
Cevabi 14 şubat'ta birkac soruyla buldum. "Cocugumu seviyor muyum", diye sordum kendime. Cevabi "evet" degildi, kesinlikle "hayir "diyemem ama cevabin evet olmadigi kesin :) neden cocugumu sevemiyorum, cunku bende uyandirdigi guzel duygularin pahasindan cok daha fazla bir emek harciyorum ona. Siklikla, bu iliski birgun biterse, zarardan kara gececegimi dusunuyorum. Kisaca, onun fazladan bana getirdigi birsey yok, var olusundan dolayi yuregimde sevgi selalaleri akamiyor. Tersine, gencligimin son demlerini sevmedigim bu rolde harciyorum. Bize guvenerek (disaridan bilincli gibi gorunuyor, oyle olmama ihtimali de var) sectigi bosvermisliginin ve deneyselliginin bedelini hepimiz birden oduyoruz. Biz bosveremiyoruz, o da kendinden veremiyor.
Cocuga her an hakkiyla sarilirim, onu coskuyla operim, ama icimde biriken ofke hesaba girince onu gercekten sevdigimi soyleyemem.
Alma-verme dengesinde su anda batık haldeyim, pozitife gecene kadar -hicbir sahada- sevgi yok demek ki.
Edit: Bu satirlari yazdiktan sonra oglan ani ve siddetli bir karin agrisi ile acile goturuldu. Halk arasindaki deyimle, yazdiklarim Tanri'nin gucune gitti. Iyi tarafindan bakarsak, Tanri bizi duyuyor! o halde Tanrim ben aslinda sey demek istemistim: su cocuga biraz daha akil fikir ver ve daha da saglikli yap!
5 comments:
Sevgi emektir diyenlerden değilsin yani.. :)))
Öfke duymadan sevdiğin biri varsa, bu bana daha ilginç gelirdi... Tek taraflı bir duygu olurdu, tek boyutlu, bu da onu gerçek kılmamanın garantisi olurdu. Çünkü her şey zıttıyla var olur.. Görüşüne inanıyorum ben. Öfke, nefret vs olmadan işin içinde, sevgi de olamaz..
sevgi emektir, ama kisi emek vermekten bogulmaya baslayinca, lanet olsun bu sevgiye diyerek ofke ortaya cikiyor! daha soyleyeceklerim var hemsirem, devami gelecek.
Bir de sen sevgi diye butun guzel duygulari algiliyorsun, ama ben nete sevgi diyorum gibi. [Iyi duygular -(eksi) kotu duygular = sevgi ] mantigiyla yazmisim bu yaziyi. Ofke duymadan sevmek mumkun tabi, hele beklentii yoksa. Uzun yillar arkadaslarimi (ki her donem sayilari bir ikiyi gecmez) boyle saf bir sevgiyle sevdim, son yillarda insan sevmeye gucum kalmadi :)
Bekliyorum heyecanla.
Geçmiş olsun. Ben de tavşancıkla acildeydim dün :( Onlar da evlat gibi işte..
Sevgi Cenab-ı Hakkın bize lutfettiği nimetlerden biri. Ben de bazı insanları severken bazılarını o kadar uğraşmamıza rağmen neden sevemediğimizi anlamaya çalışıyorum.
Geçen gün bir arkadaşım seni çok seviyorum dedi. Bu beni mutlu etti çünkü ben de onu seviyorum. Size tebessümle ve gözleri ışıltılı bir şekilde bakmasından anlıyorsunuz sizi seven kişiyi. Ama nedeni meçhul. :)
Yazının başında dediğim gibi bu bir lütuf.
Post a Comment