Binbir surat

 Sabah onceden yogurdugum hamuru ince ince acip oglan icin hem yagda kizarmis hem sade ekmek yaptim. Bu,  gunluk sabah rutunimiz, herkesin misir gevregi ile kahvaltisini yaptigi ulkede, her sabah sicak taze ekmek yapmak(nenelerimle ayni kader)... Cocuk ekmegi yerken, sallanan disi kanamaya basladi ve o panik icinde aglarken, agzinin icine dalip, gozumu bile kirpmadan disi cektim (doktor ben!) Cocugu yolcu ettigim gibi  hizla aklanip paklanip, okula gelip ilk dersimi verdim, dersten sonra biraz ogrencilerle lafladik. Ardindan ofise gelip, hizla sonraki derslerin notlarinin uzerinden gecip diger iki dersim icin sinifin yolunu tuttum. Ayni sinifta ardi sira iki farkli dersim var. Ikinci dersten sonra yine ogrenciler toplastilar, ayni zamanda ofis saatim de basladigi icin onlari da onume katip ofise getirdim. Kapida bekleyen uc kisi daha vardi. Bu donem nasil bir hikmettir ki ogrencilerle hic olmadigi kadar guclu baglarim var,  nasil oldu bu?, sonunda isim icin biraz daha vaktim var, evde cozmem gereken acil problemler yok ve bu son 6 yillik hayatimizda cok onemli bir gelisme . Kiz ogrencilerden biri, konulari sebepleriyle anlatma bicimimi cok sevdigini soyledi (masallah masallah), gelecek donem benden alabilecegi bir ders var mi diye sordu, istatistik dersini tavsiye ettim, o sirada ofiste bekleyen istatistik ogrencisini de gostererek.  O cocuk da derste anlatacak hep ilginc bir seyim oldugundan bahsetti, ona da memnuniyetle sasirdim. Sonra hoslarina gidecek birkac gozlemimden bahsettim. Sonunda bir bucuk saat icinde 5 ogrenciyle bir bir ilgilenip onlari yolcu ettim. Galiba yaslandim artik, hem daha sabirliyim, hem de biraz daha anac.