herkul

 herkul oldum, sadece kendimi degil türümü de astım. Oyle bir güçlenmek, öyle çok is yapmak ve bana misin dememek ki... aah dostlarım gunde kaç saat poponuzun uzerinde oturuyorsunuz sizler? Ben gun icinde sadece ayaklarımın uzerinde oluyorum, oturuyorumdur elbet ama o da oturularak yapılacak bir is oldugundadir. Fiziksel olarak dayanikli oldugumu biliyordum, o süprizi olmadı ama ruhsal anlamda kendime sasirtmaya devam ediyorum. Eskiden kulagima sessizlik acayip seyler fisildardi, simdi tek bir canlıdan çıkan sesleri duymaya adapte oldum, onun istekleri ve ona verilmiş sözleri yerine getirmek, onu sevindirmek, onu sasirtak, onunla bir maceraya girismek, onun yediğinin içtiğinin hesabini yapmak, ama obsesifin en üst kademesinden bir hesap yapmak, tek hobim ve varolma bicimim. Bu isin suyunu cikarmis olmamdan dert yanmıyorum, tersine deliliğin bu derecesine erisebilmeme, ve bu tutarliligima övgüler diziyorum. Kendini "gecici bir sure" yok etmekte, herseyden vazgeçebilmekte baska tur bir olgunluk var. Aziniz yapabilir bu kadarini,  inanmiyorsaniz deneyin de gorun. Zamanında manyak oldugunu düşündüğüm analar gordum ama Tanri bana öyle bir evlat bahsetti ki kosmayi ogrenecekken  marathon kosucusu, hatta iron-man'e eristim. . Oyle anlatması uzun bireyler oldu iste... Eskiden büyük acılar yasamadan yetişkin yaslara ulasmis insanları kendi sinifima koymaz, yukardan bakardım onlara. Simdi ana babalik'ta benim boyuta yaklasmamis insanları hedefime adim, artık sizinle birbirimizi anlayamayız, sizinle oturup iki laf bile edemem, çünkü gercekten vaktim yok.