Self isolation diaries

Bahar tatili ile corona  tedbirleri birlesince ev hayatimiz her zamankinden daha konsantre  bir hal aldi. Maxim'in dogumu ile baslayan eve hapis halimize yeterince alistigimizdan bu yeni durum bize cok dokunmuyor. Fakat normalden daha yogun bir stress hali icinde oldugumun farkındayım. Ne kadar panik olmasak da evde "nesting" sendromu icindeyim. Evi organize etmeye, yemekleri düzene sokmaya, olabildiğine gereksizlerden kurtulup, kullanılabilecek malzemeleri ise israf icine girmeden degerlendirmeye calisiyorum. Evdeki çürümeye yüz tutacak taze sebzelere öncelik verirken bir taraftan da aksamdan önceki gunun yemek planını yapıyor, orda burda kavanoz diplerinde kalmiş malzemeleri ilk fırsatta pisirilmeleri icin göz önüne cikariyorum.

Herkesin sürekli evde oluşu Maxim'i de biraz daha talepkar olabileceğine ikna etti. Artık anneanneyi devre disi bıraktı, sadece babası ya da benimle vakit geçirmek istiyor.  Gunde uc defa ana yoldan gecen kamyon ve otobüsler öncelikli olmak uzere butun tasitlari seyretmek uzere disariya cikarildigi an yokuş asagi birakiveriyor kendisini. Bazı günler kucakta goturuyorum çok yorulmasın diye. Oyle tatlı bir canli ki, o kara gözleri ve beyaz teni ile tam ağız hizamda dururken onu bol bol ope ope taşıyorum kucağımda.  Arabalari izlerken, ki bu ara cok bir trafik yok, arada bir bir sessizlik oluyor,  o an kucagimdaki varligi bana huzur veriyor. Bir buçuk yılin butun endişeleri, sevinçleri, streslerinin kaynağı kucağımda, öpmeye  doyamadigim akilli bukukus... Evet ona en çok "budukus" diye sesleniyoruz.  Hayati onceden bir defa yasamış gibi farkında, bir taraftan da tam bir beceriksizlik abidesi.