Iki dramatik satir yazmak icin fazladan hicbir seye ihtiyaci yoktu, cennet de cehennem de onunla birlikteydi. Uzun yillar biri otekini baskilamisti, simdi ise ayni gunun icine sigmayi ogrenmislerdi. Oyle zamanlar vardi ki "hersey ancak ki muhtesemdi" lakin aynisin ertesi gunu butun huzur kaynaklarinin icinde sonsuz bir sessizlik ve anlamsizligin cokmesi muhtemeldi.  Yagissiz gunlerde kavurucu sicaktan yanina yaklasilamayan yesil meydan, onu koruyan kalin bulut yigini altinda cennete burunmustu. Ilik ruzgarlari, hem ruhun hem bedenin butun sizilarini dindirebilecek gucteydi. Su an ne kadar guzeldi...