Haftalarin

sessizligini uzun uzun soylenerek telafi edebilirim. Tatilin son cumartesi gunu, ve sonunda hayal kirikliklari dibe coktugu icin sular daha temiz. Onumuzu gorebiliyoruz ve en rahatlatici olan su ki: agirliklar yureginin dibindeyken kendini etrafi neselendirmekle sorumlu  maniak olarak gorevlendirmekten vazgecmis oluyorsun. O yuzden daha da sakin ve huzurlusun.
Hayatta herseyi denemis ve denediklerinin hicbiri olmamaya karar vermis bir ruh olarak bosluktayim, bu kadar gizemli bir sehirde olmasaydim, yemeden icmeden kesilip hayatla baglarima koca bir makas atabilirdim. Ama iste sagindan solundan guzellikler sararken sadece mucedele etmek gerektigine ikna oluyorsun. Su ana kadarki mucadelelerin buyuklugunu hatirladikca ise aglamak istiyorum. Bu kadar yil... ve halen istedigi hayat formuna kavusamamis olmak!  Kendim icin diledigim huzurlu hayatin bilesenlerinin bir araya gelmesinin ne kadar zor oldugunu ogretti bu yillar, ama bir saniye: olumsuz sonuclari ogrenmeye direnmeliyiz!
Yagmur yagmaya basladi ve onu seyretmek icin kaloriferin yanina tasindim, gri gokyuzune uzanan ciplak agac dallarina daliyorum, biraz sonra gorkeminin dorugundaki yasil cam agacinin dallarinda geziniyor gozlerim. Sonra gunes aciyor ve gokyuzunun ince bir bulut tabakasi ile kapli maviligi ayni manzarayi apayri bir forma sokuyor. Gunesin tekrar ne zaman bulutlara teslim olacagini hava durumu bile tahmin edemiyor bu sehirde. Butun dil yeteneklerimin yok oldugunu hissediyorum, okuduklarim ve baktiklarim, dusunduklerim yetiyor ve cok azinda kelimelerin belirleyici gucu var. Kelimesiz ve gramersiz dusunuyorum artik. Ogrendiklerim hizla eriyor, bilgi ve disiplin bollugunda butun becerilerim kayboluyor.
Hersey cok guzel olacak ve en dogru?guzel yola ulasacagiz, devam...