Cogaldik,

Ipek'den sonra Elif de aramiza katildi. Elif daha dogmadan annesi Melek' in bir prensense gebe oldugunu hissediyordum. Bir gunluk bir bebekken bile bu kadar guzel olmasi bir mucize, lakin onu dusundukce kalbimde bir agirlik hissediyorum.  Doga ona karsi comertce guzellik bahsetti ama yasamin onu yormasindan endise ediyorum.
Ne Elif ne de Ipek onlarin fotograflarina bakip, hayallerini Shaw Theater' in muziginde zihnimde yeserttigimin farkindalar, hem daha neyin farkindalar ki.Elif  henuz dogmus oldugunu anlamadan sessiz sakin ve sutsuz gecirdigi ilk gununun ardindan bugun ilk yasam cigliklarini atmaya basladi. Ipek' in ilk kundaklandigi an fotograflarindaki gozunden akmis yaslar yuregimi burkuyor, baska bebeklerin aksine bu dunyaya tam hazirlikli gelmis gibi. Ogrenmek uzre butun algilari ile kendilerini acacaklari bu hayat onlara ne ogretecek? cok az degerli sey...Bu gurur duyulmayacak medeniyete alismak zorunda oluslari, mutlulugu tanimlama sonra da arama yolundaki mucadeleleri, onlardan oncekilerinki gibi bos birer caba mi olacak.
Bebeklerim, hayat sizi yormasin...