Sabir

 Onume ciktikca izlerim, yaslilarin hayat hikayelerini.  Dinledigim hikayelerin bazilarinda farkettigim bir oruntu var:  mesela kisi hayatinda cok zorluk cekmis, ama zorlulara sabredip mucadeleden vazgecmemis,  ve sonunda maddi/manevi olarak birseyler yerine oturunca,  mucadelesinden dolayi buyuk bir memnunluk duyuyor. Yasadigi rahatligi kazanmis olma hissiyati...  Bu sadece bir teselli hediyesi olamaz, muhtemel ki insanin hayatinda  hakkiyla tatmin  olmasi icin aktif bir caba icinde olmasi gerekli. 

Kendi hayatim da bu mucadelerle dolu, once egitimm uzerinden cahilligimden kurtulup, sonrasinda uzmanlastigim alanda  en tepeleri de ziyaret ettikten sonra uzun vadede daha surdurulebilir gordugum daha alcak bir tepede yerlesik hayat gectim. Buraya gelmek pek kolay olmadi,  hele bazi yillarin icinde birkac cok zor ay varki, onlara ragmen burada olmamin tek sebebi, cok acitmasina ragmen devam etmis olmak. Bunun icin hergun kendime ne kadar  tesekkur etsem azdir. Kendime olan sevgimin kaynagi da bu olsa gerek, birbirimiz icin comertce ve kararlilikla gozterdigimiz caba: o bana, ben ona :)

Bugun itibariyle ise, emegi kendime degil cevreme yonlendirmis bir sekilde -bircok alanda  ve yarim yamalak da olsa-  yine yuksek dereceden sarfetmeye devam ediyorum, ve bu caba bir işe yaradiginda hediyesi bana da ulasiyor.

Son soz: Genclikte bizi en cok yoran sey sabit durmak, hakkiyla icimizdeki enerjiyi bir isi yapmaya yonlendirdigimiz surece mutlu olacagiz. Is yapamaz hale gelince ise  o zamana kadar yaptiklarimiza bakip mutlu olmaya devam edecegiz.