sevgi nedir

sonunda bu sorunun kendi adima cevabini buldum.  Sevgi bir insanin/nesnenin  bedavadan, yani biz cok birsey yapmadan,  bizde uyandirdigi harika duygulardir. Anahtar sozcuk "bedava".   

Cevabi 14 şubat'ta birkac soruyla buldum.  "Cocugumu seviyor muyum", diye sordum kendime. Cevabi "evet" degildi, kesinlikle "hayir "diyemem ama cevabin evet olmadigi kesin :) neden cocugumu sevemiyorum, cunku bende uyandirdigi guzel duygularin pahasindan cok daha fazla bir emek harciyorum ona. Siklikla, bu iliski birgun biterse, zarardan kara gececegimi dusunuyorum.  Kisaca, onun fazladan bana getirdigi birsey yok,  var olusundan  dolayi yuregimde sevgi selalaleri akamiyor.  Tersine, gencligimin son demlerini sevmedigim bu rolde harciyorum.  Bize guvenerek (disaridan bilincli gibi gorunuyor, oyle olmama ihtimali de var) sectigi bosvermisliginin ve deneyselliginin bedelini hepimiz birden oduyoruz. Biz bosveremiyoruz, o da  kendinden veremiyor. 

Cocuga her an hakkiyla sarilirim, onu coskuyla operim, ama icimde biriken ofke hesaba girince onu gercekten sevdigimi soyleyemem. 

Alma-verme dengesinde su anda batık haldeyim, pozitife gecene kadar -hicbir sahada- sevgi  yok demek ki. 

Edit: Bu satirlari yazdiktan sonra oglan ani ve siddetli bir karin agrisi ile acile goturuldu.  Halk arasindaki deyimle, yazdiklarim Tanri'nin gucune gitti. Iyi tarafindan bakarsak, Tanri bizi duyuyor! o halde Tanrim ben aslinda sey demek istemistim: su cocuga biraz daha akil fikir ver ve daha da saglikli yap!

sadelik ile yavanlik

arasinda ince cizgideyim, cunku hayatta kalabilmek icin baska carem yoktu. Annelikten kalan zamanda işimi, isden kalan zamanda annelik vazifemi yapiyorum.  Onun disindaki hicbir alanda varolma cabam yok. Ornegin, birkac gundur  yemekleri gecistiriyoruz.  Sanki aylardir düzgün birsey yememisim gibi  hisettigimi farkendince,   o an inen bilgelikle "yarin birkac kap yemek yapayim" diye karar verdim (Insallah  sabah oldugunda da bunu hatirlarim). Hayatin geri kalani ile ancak ki boyle bir umursamazlik ve plansizlikla basa cikabiliyorum. 

Cocuk yetistirme konusunda yeni farkindaliklari hayata geciriyorum. Mesela, birseyi cocuk icin hedef koyup onun olmasini bekleme huyundan vazgectim. Beklemiyor olmak, olmasini hizlandiriyor, kesin! 

Sabir konusunda -masallah- cok guzel bir yerdeyim 🧿🧿🧿🧿🧿🧿, ve boylece bunun denklemdeki en onemli faktor oldugunu ilk defa goruyorum.

Bu aralar bolca yapmak durumunda  kaldigim birsey daha var:  inadina gulumsemek!  bunu basarabildikce batmak yerine yuzmeye basliyorum, hatta bu üçümüzü birden kurtariyor. 

Sabir, kabullenis ve gulumsemek, yapabilirsen ne âla.

Feb 10, 2025