Ask/sevgi

 Hayatta en zor verdigim karar evlilik karariydi. Ardi sira isler ve ulkeler degistirdim, hicbirinde cok dusunmedim, kalbim ve aklim bir uyum icindeydi, onlarin kararina ayaklarim eslik etti sadece. Ask ve sevgi meseleleri ise cok zordu, iki merci de birbirinin karalarini kesinlikle onaylamiyordu ve Dogu Anadolu'nun kati tabulariyla beyni yikanmis bir kadin olarak "deneyip gorme" hakkimi asgari seviyede kullanmayi tercih ettim, ancak isik varsa bir iliskiye basladim, yoksa hic test surusu yapmadim,  bu yuzden ahh ne doktorlar ne muhendisler kacirdim :) (Dogru) .  Birgun kalbimin ve aklimin ikisini birden ikna edecek biri cikar mi diye bakindim etrafima, ama bir umut goremedim. Birini cok sevecek olsam onun tarafindan cok kirilma potansiyelim olacakti, birini fiziksel olarak cok begensem kendimi ona layik gormeyecek ve onun hakkim olmadigini dusunecektim. Boylece toplamda, "nerd" camiasindan, ruhumu bunaltmayan,  karsi tarafin ilgisiyle baslattigi iliskilerde bir dengeye gelip gelemeyecegimize baktim. Evlenmeden once de hic yakalayamadim o dengeyi. Yani hicbir iliskide tam bir huzura ermedim, sorgulamalarim bitmedi. Sonra dusunmekten yoruldum, ve  gecmisimiz de olan simdiki esimde karar kildim, 8 yil onceydi. Bu iliskiye 20 yil vermistim (dogru), kaldi 12 yil :) 

Nikahta keramet varmis, bekledigimden cok daha iyi performans sergiledik. Kendi acimdan, sorgulamalarim bitti, ve aldigimla memnun olmayi basardim, sonra ortak sorunlarda aile birligimizi saglamlastirdik.  Esimin dedikodusunu yapmak ayip geliyor, o yuzden yuzeysel gececegim, bir cok turk kadini boylesi bir iliskide ilgizilikten ya  kendini asardi,  ya da kocasini fare ilaciyla zehirledi, ama bana boylesi daha az yorucu geliyor,  ve onun yuzunde nadir bir gulumseme gordugumde icim bir hos oluyor.  Birde karsi taraf cok sevgi dolu oldugunda ve sizde bu derece guclu bir karsilik yoksa, iliskinin dengesi bozuluyor, sanki iliski ona sizden daha cok tatmin veriyormus ve siz alacakliymissiniz gibi hissediyorsunuz. Bana oyle olurdu kesin :) su anda kimsenin beni zorla burda tutmak istemedigine eminim, ve istedigim icin burda oldugum hissinin tadini cikariyorum.  

Mutlulugu

 sonradan bulanlardanim. Hayat kafama vura vura mutlulugu buldurdu.  Cocukken anne/babadan birini kaybettigin an hayatin en soguk yuzuyle hasbihal oluyorsun, ustelik cocuksun ve bunun ustesindne gelmen icin hicbir donanimin yok. (1)

Ilkokulun ilk yillarinda koy yolu uzerinde Fen Lisesi'nin onunden gecerken birgun orda okumayi cok istedigimi biliyordum, zamani geldigi zaman memleketin en iyi fen lisesi'ne girecek puani rahatlikla alacak durumdaydim, ve en iyinin izinden evden ayrildigimda, buyuk bir yalnizlik ve guvensizlik hissine kapildim. Evin huzurunda dunyayi kurtaracak gucum vardi, ama yurt koselerinde hakkini arayacak, yasama tutunacak o cocuk degildim. (2)

Universite zamani geldiginde, kanim kurumustu sanki, hayat donuklasmisti , ustelik sadece 18 yasindayken. Hayattan samimiyetle bir beklentim kalmamisti ve  kendimi bilime feda etmenin bir yolu olarak matematik okumayi sectim.  (2.5)

Universite hayatima koca bir depresyon eslik etti, bir yandan matematigin farkli farkli branslariyla tanisip, onlari derinlemesine ogrenmeye calisirken, diger taraftan hicbir yere baglanamayan amansiz bir benlik arayisim vardi. Ikisi bir arada olmuyordu,  o hengamede olebilirdim.  Bir gun yine, huzurlu bir nefes almak icin savasmaya devam ediyordum.  Lanet olasi bir huzursuzluk butun beyin hucrelerime sinmisti.  Bir noktada umudum bile bitti, 22 yasimda artik bir daha mutlu olmayacagima ikna olmustum. Baska seyler de oluyordu hayatimda,  bu cirkinlikle savasda yanimda buyuk bir destegim vardi. Ona omur boyu minnettar kalacagim. Yasamayi acisiz hale getirecek bir zihin hali yakalamaya calisirken, aylar gunler hatta bir 5 yil gecmisti. (4)

6. yil, master'in ikinci yili, hayatimdaki tek guzellikten kurtulup, sek mutsuzluga, kafa karisikligina, kendimi kandirmaya, bir yandan da doktora basvurularina konsantre oldugum o korkunc yil. Undergrad'in uzerine, ona yakisir bir sos oldu. O yil yas tutmak ve ozlemekle gecti. Benim icin cok degerli birinden vazgecmistim, bir gun aski deneyimlemek icin bunu yapmam gerektigini dusunuyordum. Asik olmak istiyordum. Masallarda anlatilan o duyguyu yasamadan olmek, bosuna yasamak olacakti. (5)

Amerika'ya gelip, uc ayin sonunda Brown'a transfer olduktan sonra, tam olarak  2007 Agustos ayinin son haftasinda bir mucize gerceklesti, bir anda olmasa da belki bir hafta icinde hissetme bicimim degisti. Gozlerimin gorme sekli degisti, renkler belirginlesti, esyalari farkeder oldum, hatta baktigim seylerin ardindaki ruhu hissetmeye basladim. Binalar, odalar, kapilar, duvarlar bile canlandi. Cok sevdigim odamin penceresinden gordugum manzara ile gercek manzaranin farkli olduguna emindim:  disariya bakinca denize nazir beyaz bir ev goruyordum. Gunes isigi dolan  turuncu/bej tonlarla doseli odamda, cenneti yasiyordum. Tek bir korkum vardi, bir anda buyulu arabamin bal kabagina donmesi. Mutluluga alismaktan ve bunun siradanlasmasindan korkuyordum, ama oyle olmadi. Her gun ve birkac yil boyunce cok mutlu olmaya devam ettim. Brown'dan ayrilirken, okul bahcesinin duvarlariyle bile onlara dokunarak ve onlari severek vedalastim. Onca acidan sonra, bu hediye nerden gelmisti...

Minicik,

ancak cok uyaranli cekirdek ailemiz icin bir gun cok iyi gecerken ertesi gun cok kotu olabiliyor.  Sabahtan, evdeki kuru kimin ruh hali belirliyor diye dusunmeye basladim. Kocamdan supheleniyorum.  Cocuk tamamen bizim ruh halimizden besleniyor,  ben pozitif olmaya coktan niyetliyim, ama evimizin babasi icin mutluluk sartlarinin bir araya gelmesi daha zor.  Boris mutluysa eger hepimiz mutluyuz, kesin... Bu sifreyi cozmem iyi oldu, artik gizli yonlendirmelerim olabilir.

Bugun

sonunda ob/gyn kontorolune gittim. Doktor son 5 yila dair hicbir hastane kayidi bulamayinca  saglikli bir birey olduguma kanaat getirdi. Dogru sayilir,  bir de vakit olmuyor hastaneye gitmeye. Kendime uyguladigim kendiliginden iyilesme metodunu oglana da uyguladigimi farkettim. O da bu yil birkac defa hastalandi ama hicbiri icin doktora goturmedik. Sadece her seferinde sureci gozlemleyip normal seyrettigine emin oldum. 

Bir donem  hastalanmak uzerine anksiyete bozuklugu bile gelistirmistim, depresyona eslik ediyordu. O donemden cikinca ilk is anne oldum, sonra hastaliklar/sagliklar hepsi normallesti.

Dile getirilemeyecek

 kadar buyuk hayal kirikliklarini ortuyoruz, dikkatleri hayatimizdaki sevimli ayrintilara cekerken. Bu bahar bize iyi gelmedi,  oglan yeni huylar gelistirdi, insani hayattan sogutan cinsten. Yapabilmem icin tam iyilik hali gerektiren islerin cogunu yapamiyorum, cunku o kadar iyi hissetmiyorum. Bebeyle 3 saatten fazla gecirince, sinirler darmaduman oluyor. Vahsi bir gucu ve kararliligi var, sadece bizim uzerimizde ve kotuye kullandigi. Aciklanamayacak duzeyde bir kaynak israfi, doga nasil buna musade edebilir...

Evde

insaat var.  Bu hafta isi bitirme telasiyla, ustalar daha fazla calisiyor. Bugun, Jose  son enerjisine kadar indir kaldir isleriyle ugrasirken, insanin ailesi icin bu kadar calisabilmesi icin onlari ne kadar cok seviyor olmasi gerektigini dusundum. 

Bu aralar her yapilan isi sevgi ibaresi olarak goruyorum, Boris'in eve harcadigi her zerre emek gozumun onunde. Esim bize sevgisini evin ihtiyaclarini hatirlayarak gosterir, bitti dedigim seyin ilk alisveriste yerine konulmasini buyuk bir jest olarak gorurum.   Annemin sevdigim bir lafi var "Her becerikli kadinin arkasinda onu destekleyen bir erkek vardir!"  Bu sozu oyle icsellestirdim ki, neyi guzel yapssam arka plandaki destegi dusunur oldum.