Hayatim -genel olarak- yasanilacak guzelliklerin bedelini onceden odemek seklinde gelisti. Ve sonunda ancak bu yasimda anladim ki emeksiz mutluluk olmuyor. Her guzelligin tadi onun icin sarfedilmis cabadan geliyor. Benim icin de emeksiz bir hayat mumkun degildi, beklemek ya da ummak hisleri icinde olmadim hic. Cok zor zamanlarda bile yol almaya, ruhum sarpa sardiginda ise ancak ki batmamak icin butun gucumle kulac atmaya devam ettim. Hedefimden vazgecmek ihtimalini aklima getirmedim, kendime o secenegi vermedim. Cunku beni tek kurtaracak sey onumdeki hedefti. Mesela ruhumun sizisinin vucuduma sirayet ettigi bir sabah, titreyerek yataktan kalkip isimin basina gecmek yerine vazgecseydim kendimi bulacagim noktada yasama sansim hic yoktu.  Yasam mucadelem daha iyisi icin degil, yasanilabilir bir huzuru yakalamak icindi ve o huzurun bilhassa az oldugu anlarda tek sansim ne olursa olsun yol almaktan vazgecmemekti.  

Artik varolus bicimimi anliyorum ve memnuniyetle kabul ediyorum  Hayat, oldugu yerde mutlu olabilme becerisini elimden almis olsa da  baska bir acidan comert davranmis ve hedef secip ona ulasma gucunu vermisti.  Uzerimizde gururlu bir yorgunluk, gozlerimize yerlesmis huzunle kazanilmis guzellikleri yasama zamanidir simdi. 

Gun ortasinda ayagimda sicak  coraplarla biraz daha uyumak uzere yataga girdigimde yatili okul gunleri aklima geldi. Ogle aralarinda, 15 dakika da olsa uyumak icin firsat varsa, onu degerlendirmek icap ederdi. Okul kiyafeti ile girdigim battaniyenin altinda ayni bu sekilde bir sicaklik hissederdim.  Hayatimin hicbir donemini ozlemezken arada bir gecmise yolculuk yapmak ve hatiralar toplamis oldugumu gormek hosuma gidiyor. Hicbirsey hatirlamamak ve bir daha gelmeyecek onca yili yasanmamis gibi hissetmek rahatsiz edici olurdu. Bu aralar ani parcalarindan tamamlama yontemi ile daha genis zaman dilimlerini hatirlamaya calisiyorum. Mesela diyelim ki lisede bulutlu bir ogleden sonra okul bahcesinde -bir ders sirasinda- tek ortalarda dolanan kisiyim... o an ne hissediyorum, sonra ne yapiyorum? peki  ondan sonra diye, birlestirme yoluyla belki de hic de oyle yasanmamis bir gecmisi olusturuyorum zihnimde.  Ertesi gun degisik parcalari birlestirirp, farkli hisler yukleyip apayri bir ani yaratmak da mumkun. 

Gecmisteyken gelecek cok ilginc gelirdi, mesela o lise zamanlarinda simdiki hayatimin bir gununu bilmek nasil buyuk bir mucize olurdu.  Mezunlar gununde karsilastigimiz mezunlardan kendi hayatimiza dair "exrapolation"lar yapardik. O zamanin hayalleriyle simdinin gercekleri karsilastirdigimda goruyorum ki, hayallerimden daha iyi bir zihin durumuna ulastim. Hayal kurarken,  daha basarili, maddi anlamda daha zengin, daha isiltili bir hayatim olacagimi dusunurdum ama bu kadar mutlu, bu kadar hayatla problemini cozmus ve huzuru bulmus olabilecegimi tahmin edemezdim.  Kendim icin en dogru yolu deneme yanilma ile de olsa sonunda bulmusum...