Babaevi’ndeyim; Ocak ayinin ortasi, buraya nerden geldigimi hala hatirliyorum.  Bir hafta sonra yine yollardayim; etrafimda hasret icinde sabrini kaybetmis aile fertleri,  her dakikamizi birlikte gecirmeye calisiyoruz. Elif bir yasina girecek, gamzeli gulusunden bir tane bir tane daha gorecegiz diye gun boyu oyuna tutusuyoruz. Hava kirli ve burda yasamak yasamaya benzemiyor; televizyonla ulkenin geri kalanina baglaniyoruz durum daha da umutsuzlasiyor. Biraz daha uzun kalsam...