Karli

 bir sabahti, arabanin uzerindeki karlari yarim yamalak atarken bir kac dakikam gitmisti bile. Eger ilk derse vaktinde yetismek istiyorsam, her dakika kiymetli. Kopru yolumu bir kac dakika kisaltiyor diye ordan gidiyorum, bugun ise tam kopruyu gecerken buzda  kaydim ve frenler ise yaramiyordu. Daracik koprunun bitiminde kar temizleyen arac ile burun buruna geldik, hizlanip onumden gecmeseydi, ona tokusturmus olacaktim. Tanri yine kazasiz belasiz bir ders verdi, "yollara ve tekerine guvenme, bak kayiyorsun, daha dikkatli, daha yavas mumkun oldugunca!" dedi. 

Daha once de zarar almadan ogrendigim saglam dersler oldu. Bu bir kac defa daha tekrar ederse, sanirim Tanri'nin varligina inanacagim. Harika bir  Zero-Knowledge Technique ornegi, kesin ispat yok ama saglam delil var. Bugun kriptografi dersimin konusu da buydu. 

soguk bir kis sabahi

yavasca isinmakta olan odada, ısıtıcının sesini umursamadan , biraz da kirlice şiltenin altinda tatli tatli ve ve de telasla ruyalar gormekteyken,  telefonun alarmiyla uyandim. Hic ikilemeden yataktan cikip alarmi kapattim, ayaklarimin ucuna basarak, terliklerim elimde, diger odaya kitap ve notlarima yoneldim. Yere oturup ders notlarini olusturmaya basladim. Zamandan ve kendimden kopmus sadece yaptigim ise odaklanmistim. Boyle minicik zaman dilimleri icin odak  hayati onem tasiyor, zihnimin bunu ikna olmus olmasi buyuk kolaylik. Ahh benim canim zihnim, bir gun bu kadar berrak ve islevsel olacagini bilsem, 20 'li yaslarimi kendime ve gelecege dair daha umutlu yasardim. 

Millet diyor ya, "ben hayatta en cok anne olmayi sevdim" diye, o an icimden tonla dusunce geciyor, film seridi gibi yasadiklarim gun gun gozumun onunden gececek oluyor ki, dugmeye basip durduruyorum, çunku buna hic gerek yok! o kadar karman corman dusunceler ki, neresinden ceksem  de bir tanesini cikarsam bilemiyorum. O romantik argumana karsi kendi adima şunu diyebilirim: ben hayatta en buyuk darbeyi anne olmaktan yedim, (bunu demisken bilinsin ki oyle kolay bir hayatim da olmadi) . Sanki koca bir deprem oldu, yiginlarin altindan hala cikmaya calisiyorum. Ama bu zorluga katlanirken, ve isin kolayina kacmadan, bir bir moloz ayiklarken, gönüllü olarak olumlu dusunmeyi kesfettim. Kotu duşunerek kendime celme takmiyorum, hatta en kotusu oldugunda, eger ben hala hayattaysam, manzaraya karsi bir kahve alir, sakin sakin yudumlarim gibi geliyor. Cunku oyle bir ermislik, oyle bir haklilik, oyle bir yapabilecegi en iyi seyi yapmis olmanin ic rahatligi ve biraz da yorgunluk...  

Cozum surecini hizlandirdim.

 Erdogancigim emekli olsun! bu cagrima yanit verdigi takdirde hayatinin geri kalanini rahat gecirmesi icin bankadaki butun parami son kurusuna kadar kendisine hediye etmeye soz veriyorum(ciddi). Selahattincigim ve Ekremcigim hemen ozgurluklerine kavussun. Biri cumhurbaskani, digeri yardimcisi olarak (cogunlugun hatri kalmasin: Ekrem cumhurbaskani, Selahttin yardimci olsun) ve iki gulen yuzlu insan memleketi yonetsin. Ulke yine ozgur olsun. 

Edit: Erdogancigimin ihtiyaci yoktur ama ona bir emeklilik bagis kampanyasi mi baslatsak, belki motive edici olur. 

ruh eși

 bazen birinin sohbeti sizi cok sarar, ondan ogrenmek  istersiniz , size yeni yollar acacagini bilirsiniz. 

Bazen ise baska hislerle karsinizdakine cekilirsiniz; dalga boyu, dusunme bicimi, hissedis sekli size uyar. Ayni kulturun couklarisinizdir, ayni arayislarla savrulmussunuzdur, hatta o duygu bazinda daha cok yol almistir, yas ve deneyim de eklenince dunyanin gereksiz tasalari özünden sokülüp gitmistir.  Mesela Ali Surmeli konusmaya baslayinca iste o ruh yakinligini hissediyorum. 

utanirim,

 bir aksagani taklit suretiyle dilime eklemem, bir sozu birinden duydugum gibi kullanamam, birinin dinledigi muzigi kendi begendiklerim listesine eklemem, birinin uzerinde giyindigini arayip bulmam,  baskasinin evinin duzenini /zevkini kopyalamam. Nadiren etkilenirim, son bir yilda etkilendiklerim: Seyma Subasi'nin pilates disiplini, bir de Dubai cikolata. 

Jön Aziz

 hikayesi de unutulmadan yazilsin... 

Gecligimde saf bir tiptim, ilgi alanim olmayan konularda top patlasa duymayacak bir avarelikle yasardim. Mesela kimsenin gonul islerinden haberim olmazdi, en son haberler bana ulastiginda haberin degeri coktan kaybolmus olurdu. Kendi kendime șoklar icinde "vay be!" diye soylenirken dedikoduyu bir iki defa daha cevirecek bir eșlikci ble bulamazdim. Yine yillar sonra kulagima gelmis bir haberden bahsedecegim. 

 Lisede sıkı bir hiyerarșik duzen vardi, ve kıdemle beraber gelen ustunluk/haklar da... Mesela 5.  ve 6. siniflarin kizlari alt siniftan jön secerdi, kizlarin ortak karariyla en cok begenilen kisi jön olurdu.  Aziz'in haberi var miydi bilmem ama bizim donem tarafindan jön secilmisti. Ince, uzun, kumral bir cocuktu. Yuz hatlari bir erkek icin fazlaca duzgundu, ilk izlenimle bile kesinlikle unvanini hakediyordu. Tabi onun secilmisligi ile beraber ben de bilimsel bir sevdayla onu daha fazla suzmeye , herkesin icinden ayrilmasini saglayan ozelliklerini daha iyi anlamaya calisir olmustum (evet fazla analitik bir insanim, hep boyleydi, anlamadan birakmam :) Onu nerde gorsem gozum ona takilir olmustu. Ben ona bakiyorum, o da haliyle bana bakiyor ama o kadar konsantreyim ki... Aziz'i yemekhanede goruyorum, o boyla zaten surekli goze carpiyor, gozumun onunden her gecisinde gozlerim o kaybolana kadar onun hareketlerine eslik ediyor, ama inanin aklimdan gecen baska bir niyet yok, (yoksa var mi? guzel cocuk, o kesin!) zaten ayni ligde bile degiliz.

Neyse aradan uzun bir zaman geciyor, universitedeyiz, oda arkadasim F. ile benim liseden alt siniftan  Di. arkadaslar, F. bir gece  Di. 'nin partisine gidiyor , Jön Aziz de orda. F. ilk opucugunu Aziz ile yasiyor, o gece uzun uzun konusuyorlar,  Aziz lisedeki platonik așkından bahsediyor: H. bir gun yemekhanede tepsinini birakirken, onu yan profilden goruyor ve hersey o an basliyor! Așki icin kucuk seyler buluyor, mesela sinifta ceketini H.' nin adinin yazili oldugu askiya asiyor,  Aziz'in etrafinda durum biliniyor, o askı Aziz icin ayriliyor, baskasina izin yok. F., yurt odasina donup o gece yasananlari ve ogrendiklerini anlatinca, en sonunda H. nin de haberi oluyor :)

Büyümek,

  pire icin yorgan yakmaktan vazgecip, iyinin kötüyü yenmesi için ișin ucundan tutmaya mutemadiyen gönüllü olmakmis.

 Kiymetli vaktini ve enerjini baska ruhlarin iyiligi icin hesap yapmadan harcayabilmekmis. 

Teyzemi fedakarliktan fedakarliga kosarken ve herkesi cok severken seyretme sansim oldu.  Onun herbir yakininin yardimina kosmasi abarti bir iyilik olarak gelirdi, mukemmel olmayan insanlara bu derece comertlik fazla safca degil miydi?  simdi anliyorum seni guzel teyzem, insan elinden geliyorsa vermek istiyor, anacligin bir disavurumu bu, ve gayet lezzetli bir hali.