Bugun beni en cok gulduren sey minik yegenim Elif' in "piss" demeyi ogrendigini ve bunu arada bir duygularini ifade etmekte kullanisini gormek oldu. O kadar guzel kendini ifade ediyordu ki buna taniklik etmek cok hosuma gitmisti. Seker yegenim buyuyor ve agzina kufur cok yakisiyor.

Bazi seyleri dile getirmemek daha iyi olabilir, son uc ayi mesela...ruhumu daraltan, uykularimin icine eden, bir canavar gibi seratonin'lerime saldiran beynimi affetmeliyim. Ya da o beni affetmeli, cunku "onu baskan yaptirmadim". Modern tibbin destegini arkama alarak hile yapmis olabilirim, ama bunun icin zerre sucluluk hissetmiyorum.
Gunlerce agzimdaki lokmalari cicgnemekte zorlanirken, hayata karsi yenilme korkusu ile gunesli gunlerim zehir oldu. O arada dunya gunesin etrafinda donmeye devam etti, bazi acimasiz insanlar hayatimi daha da zorlastirabilmek icin ellerindeki firsati kulanmaya meyletti ancak boyun egmedim, ne zulme ne de kendi bedenime. Korkularim diniyor artik, lakin bir daha eskisi kadar cesur olabilir miyim, onu bilmiyorum hala.  Simdi huzur yine yakinlarda, el yordamiyla bulup icime katmaliyim. Guzel gunler geldiginde minnet duygusu ile Tanri' ya daha cok tesekkur etmeliyim.